จากจุดสูงสุดปาต้าหลิง หรือด่านที่ 8 เรื่อยลงมาทุกๆ 300 ถึง 500 หลา จะมีด่านต่างๆ ที่ใช้เป็นหอสังเกตการณ์ และสับเปลี่ยนเวรยาม นักท่องเที่ยวสามารถเดินชมวิว ถ่ายรูปชิลล์ๆ บนกำแพงผ่านด่านต่างๆ ลงไปเรื่อยๆ จนถึงข้างล่างได้ เพราะทางลาดลงจะมีมากกว่าชันขึ้น ทำให้ไม่เหนื่อยมาก แต่ถึงอย่างไรก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเดินขึ้นลงบันใดในแต่ละด่าน ยามได้ยินเสียงหอบเหนื่อยของตนเองในป้อมปราการ ก็ราวกับว่าจะได้ยินเสียงลมหายใจของผู้ที่สร้างกำแพง แต่ระยะทางจากด่าน 8 ลงไปข้างล่างก็ยังนับว่าไกลโข เค้าก็เลยจัดทางเลือกให้ โดยให้เดินเที่ยวจากด่าน 8 มาด่าน 4 แล้วก็นั่งรถรางสไลด์ Sliding Car ไหลลงไปข้างล่างสถานีรถรางสไลด์ ตั้งอยู่บริเวณด่าน 4 อาคารผู้โดยสารถูกออกแบบตบแต่งให้ค่อนข้างกลมกลืนกับกำแพงเมืองจีน แต่รางสไลด์ที่คลุมหลังคาสีเขียวคล้ายท่อยาวลงไปพื้นล่างก็ค่อนข้างโดดเด่น สามารถมองเห็นได้มาแต่ไกล ค่าบริการ Sliding Car คนละ 80 หยวน รถรางหนึ่งขบวนโดยสารได้ราว 15 ที่นั่ง ผู้โดยสารไม่เต็มขบวนรถก็ออกได้ไม่ต้องรอ ลักษณะรถและรางคล้ายๆ รถไฟเหาะ Alpine Coaster ที่บานาฮิลล์เวียดนาม แต่เอามาโยงต่อๆ กันเป็นขบวน เจ้าหน้าที่พลขับนั่งบังคับรถอยู่หัวขบวน ผู้โดยสารนั่งชมวิวไปไม่ต้องขับเอง ความเร็วก็ไม่เท่าไรแต่ก็สนุกสนานตื่นเต้นระทึกใจ ประหยัดเวลาได้มากโขทีเดียว
ไหลลงมาถึงสถานีข้างล่าง เป็นพื้นที่ของสวนสัตว์ Badaling Bear Paradise ซึ่งตั้งอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติปาต้าหลิง Badaling National Forest Park ก่อนออกจากสวนสัตว์ ก็แวะดูหมีกันได้ และถ้าหิวระหว่างทางก็จะมีร้านรวงเรียงราย ไก่ย่างร้อนๆ ไม้ละ 10 หยวน ข้าวโพดฝักละ 5 หยวน นึ่งใหม่ควันขึ้นฉุยๆ ซื้อแล้วให้รีบกิน เพราะหากกินช้า อุณหภูมิติดลบ 7 องศา จะเปลี่ยนทุกอย่างให้มีสภาพโดนแช่แข็งเหมือนหนังเรื่อง Frozen แทะข้าวโพดยังไม่ทันหมดฝักก็เริ่มเย็น เอื้อมไปคว้าน้ำเปล่าในกระเป๋าเป้หลังจะมาดื่ม ปรากฏว่าน้ำในขวดกลายเป็นน้ำแข็งไปเรียบร้อย ต้องคอยเคาะๆ เอาเกล็ดน้ำแข็งมาอมให้ละลายในปากล้างคอไปก่อน
ออกจากประตูสวนสัตว์มาก็จะพบลานจอดรถเมล์ โชเฟอร์ตะโกนเรียกผู้โดยสารให้มาเข้าแถวที่ป้ายว่า “ปาชีชีๆ” หมายถึงสายรถ 877 รถเมล์สายเดียวที่จะพากลับเข้าเมืองปักกิ่ง มีคนยืนเข้าแถวรออยู่ก่อนหน้าพอสมควร พอรถเมล์คันแรกมาถึงเจ้าหน้าที่ก็นับตัดแถวพอดีกับที่นั่ง ที่เหลือก็รอ 877 คันต่อไป โชเฟอร์ทำหน้าเครียดพูดคุยกันเสียงดัง ไม่เชิงทะเลาะกัน แต่ออกแนวเอะอะโวยวาย ผู้โดยสารที่ฟังรู้เรื่องก็ทำหน้าแปลกๆ เดาเอาว่ารถไม่พอ จนรถคันใหม่มาถึงได้คิวขึ้นไปนั่ง เลยรู้ว่าเค้าต้องขับมาเรียก 877 ที่ลานจอดอีกแห่งให้ไปรับผู้โดยสารที่ตกค้างอยู่ คราวนี้เรียกให้ไปรับพร้อมกัน 2 คันรวดเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น