2566-12-20

มุ่งสู่จุดหมาย ไม่สนหลัง ไม่ห่วงหน้า เรือตะกร้า ฮอยอัน (เวียดนาม 17)

การเดินทางมักมีข้อดี มากกว่าข้อเสียเสมอ แม้จะเป็นการเดินทางที่ไร้จุดหมาย ก็ยังดีกว่าไม่ได้เดินทาง อย่างน้อยก็การันตีได้ว่าเราจะไม่มีวันหลงทาง เพราะเราไร้จุดหมายจึงไปได้ทุกทิศทาง ไม่มีผิด ไม่มีถูก ไม่มีหลง


ถึงจะวนกลับไปมา เหมือนพายเรือในอ่าง จนเริ่มรู้ตัวว่าหลง ก็ไม่เป็นไร ถ้าจะให้สนุก ต้องกลับเอาอ่างมาพายแทนเรือ ไม่มีข้างหน้าข้างหลัง จะพายไปทางไหนก็ไม่ผิด แค่ใช้ชีวิตให้มันลอยไปตามทางที่ต้องการก็สบายใจ สุดท้ายใครสบายใจกว่า คนนั้นชนะ


เช้านี้วางจุดหมายเอาไว้ว่าจะไปพายอ่างแทนเรือกัน ถ้ามาถึงฮอยอันแล้วไม่ได้พายเรือตะกร้า เค้าว่าเหมือนมาไม่ถึง ลองหาราคากันดู เรือตะกร้าในฮอยอันมีหลายจ้าวมาก ราคาค่าลงเรือต่อคนก็ตั้งแต่ 250K ไปจนถึง 450K 

ราคาเป็นเรื่องสมมติ แล้วแต่กิจกรรมเสริม ทำนองเรียนรู้วิถีชีวิตเวียดนาม เช่นพายเรือเสร็จพามาสอนทำอาหารหรือขนมเวียดนาม ราคานี้ยังไม่รวมค่ารถไปสวนมะพร้าว ปากแม่น้ำทูโบน


มีเยอะก็เลือกยาก ขณะกำลังปรึกษากัน น้องเจ้าของโรงแรมเหมือนจะรู้ใจ เอาแผ่นพับมาเปิดการขายเหมาๆ พายเรือตะกร้า 4 คน ล้านเดียว มีรถรับส่งถึงโรงแรม พร้อมอาหารว่าง คิวแรกเริ่ม 10 โมงเช้า ทาสการตลาดอย่างเรามีหรือจะพลาด


รถตู้มารับที่โรงแรมตรงเวลา พาไปยังสวนมะพร้าว พอไปถึงที่จอดรถ ก็มีพนักงานจากร้านเรือตะกร้า เดินมารับ พาเดินลัดซอกซอยไปยังท่าเรือริมน้ำ แต่ละท่ามีลักษณะเหมือนร้านอาหารเป็นซุ้มๆ มีหลายจ้าวเรียงรายเลียบริมน้ำ ถ้าเรียกแกร็ปมาเองคงเลือกลำบาก ถึงจะไม่ได้เป็นคนหลายใจก็ตามที


นั่งรอที่ซุ้มอยู่สักพัก พลขับเรือตะกร้าอารมณ์ดี 2 นาย ก็มารับลงเรือด้วยรอยยิ้ม สวมชูชีพพร้อมหมวกงอบเรียบร้อย ก็เริ่มออกเดินทาง ชีวิตก็เหมือนเรือตะกร้า อยากเปลี่ยนแปลงชีวิต ช่วงแรกต้องออกแรงหน่อย เพื่อให้เกิดความหลุดพ้นจากความเคยชินเดิมๆ ไม้พายมีเผื่อให้ผู้โดยสารทุกคนอยู่แล้ว เริ่มพายกันเลย


ไต้ก๋งเรือส่งเสียงปลุกใจ “ลา เฮย์ หละๆ” ขณะเรือตะกร้าค่อยๆ ตะกายออกจากฝั่งอย่างช้าๆ พอเราจะเริ่มสนุกจ้ำพายซ้ายขวา ส่งเสียง “เฮ่ หล่ะๆ” บ้าง ไต้ก๋งหันมาแซวยิ้มๆ ว่า “บึ๊ด จ้ำ บึ๊ด” มั่ง “ฮุย เล ฮุย” มั่ง จัดได้ว่าทำการบ้านมาดี เรียกรอยยิ้มจากลูกค้าชาวไทยได้ มีความเป็นมืออาชีพทั้งงานพายเรือและเอนเตอร์เทน 


เรือตะกร้า เป็นไม้ไผ่สานกลมๆ มีลักษณะคล้ายอ่าง ภาษาเวียดนามเรียก Thuyền thúng ใช้ Google translate แปลตรงตัวได้ว่า Basket Boat หรือเรือตะกร้า ดังนั้นภาษาไทยจะเรียกเรือกระด้ง คงไม่ได้ เพราะกระด้งคือ threshing basket มันจะแบนๆ เอาไว้ฝัดข้าว เอาเป็นว่าเรียกเรือตะกร้าก็แล้วกัน 


เรือตะกร้าพายลัดเลาะไปมาในคลองสวนมะพร้าวได้อย่างคล่องตัว จนชวนคิดว่าเป็นเรือที่ออกแบบมาใช้ขนมะพร้าว แต่อันที่จริงแล้ว เค้าใช้ขนทุกอย่าง และที่ต้องออกแบบให้กลมเป็นตะกร้า เพราะฝรั่งเศสจ้าวอาณานิคม จ้องจะเก็บภาษีเรือ ไม่ว่าเรือสินค้าหรือเรือประมงต้องจ่ายภาษี

ภูมิปัญญาพื้นบ้านเวียดนาม เค้าก็เชี่ยวชาญการจักสานไม่น้อย ฮอยอันเป็นเมืองท่าค้าขาย เรือตะกร้าเค้าแข็งแรงชนิดที่พายออกทะเลไปรับส่งสินค้าจากเรือเดินสมุทรได้เลย พอฝรั่งเศสจะมาเก็บภาษีเรือ เค้าก็บอกนี่คือตะกร้า ไม่ใช่เรือ ดูยังไงก็ตะกร้า จะมาเก็บภาษีได้ยังไง 



พอจ้ำพายมาจนถึงปากน้ำกว้าง เรือตะกร้าพากันจอดกระจาย ให้ผู้โดยสารได้ชมการแสดงกลางผืนน้ำ เครื่องเสียงดังกระหึ่ม เวียดนามผูกพันกับเรือตะกร้ายาวนานและลึกซึ้ง ตกผลึกมาเป็นโชว์ทักษะในการเล่นกับเรือตะกร้า ตั้งแต่การทอดแหหาปลา ไปจนถึงโชว์ลีลาการเต้นรำประกอบดนตรี

หลังการแสดงจบลง ใครอยากจะนั่งเรือตะกร้าเล่นแนวผจญภัย จ่ายขวัญถุงให้ลุงไต้ก๋งหน่อย 1 แสนด่อง ลุงพาหมุนติ้วๆ ประกอบดนตรีเร้าใจ ประหนึ่งเครื่องเล่นดิสนีย์แลนด์  เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วจริงๆ 


ก่อนกลับไต้ก๋งพาไปสัมผัสชีวิตชาวประมงรายย่อยฮอยอัน จะทอดแหเอาปลาก็จะหนักไป เดี๋ยวเรือตะกร้าขนไม่ไหว เอาแบบเบาๆ แค่ตกปูกันตามแนวป่ามะพร้าวก็ดูดี คันเบ็ดไม้ไผ่น้อย ห้อยเหยื่อปั้นเป็นก้อน พอเอาเหยื่อหย่อนลงไป ปูก็จะหนีบเหยื่อไปกิน เราก็ดึงปูขึ้นมาใส่กระป๋องไว้ 


ตกไม่ยากเลยเหมือนปูได้รับการฝึกมาอย่างดี หย่อนไปก็หนีบเอาๆ สิ่งสำคัญคือต้องพายเรือไปหาปูให้เจอก่อน แล้วค่อยหย่อนเหยื่อไปล่อหน้าปู ถ้าเอาไปจ่อหน้าแล้วปูไม่ยอมกิน แสดงว่าทำบาปไม่ขึ้นจริงๆ จัดเป็นเกมส์แข่งกันก็สนุกดี พอได้จำนวนตามเป้าก็ปล่อยลงน้ำ เอาไว้ให้จ้าวอื่นมาตกบ้าง


หมดยุคอาณานิคมนานแล้ว เรือตะกร้ากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตชาวเวียดนาม จากวิกฤติภาษีเรือ กลายมาเป็นโอกาสทางเศรษฐกิจ โดยเฉพาะด้านการท่องเที่ยว เรือตะกร้าไม่น่าจะพาเวียดนามหลงทาง แต่อาจพุ่งฝ่าคลื่นลมไปไกลจนพี่ไทยคาดไม่ถึงทีเดียว


ไม่มีความคิดเห็น: