วังชิ้นเป็นถิ่นรวมหลายชนเผ่า ทั้งชาวเขา กะเหรี่ยง อีก้อ ไทใหญ่ ส่วนชาวเราเรียกคนเมือง อู้คำเมือง อยู่ร่วมกันกับคนกะเหรี่ยงมานาน เรียกขานดอยแห่งนี้ว่าแม่เกิ๋ง มีน้ำห้วยไหลมาจากดอย 2 สาย สายใหญ่เรียกแม่เกิ๋งหลวง สายน้อยเรียกแม่เกิ๋งน้อย ไหลเลาะเหลี่ยมดอยไปบรรจบกันแถวบ้านค้างใจ กลายเป็นคลองแม่เกิ๋ง ไหลลงสู่แม่น้ำยม
คนไม่นิยมจับปลาพลวงมากิน แค่เอาไว้ว่ายโชว์ให้เด็กถามว่าปลาปีนขึ้นดอยมาได้ยังไง บ้างก็ว่าเป็นปลาจ้าวป่าจ้าวเขา กินแล้วมึนกลืนแล้วเมา เพราะเค้าเป็นปลากินพืช ความเมามาจากเมล็ดพืชที่ปลาชอบกิน ปลาปีนหน้าผาไม่ได้ แต่แถกได้ แพร่พันธุ์ได้ และแถกไปได้ไกลอย่างไม่น่าเชื่อ หากปรากฎการณ์ธรรมชาติเอื้ออำนวย
จากชั้นที่ 4 ขึ้นไป เหงื่อเริ่มซึม เจอป้ายเตือนระวังหินหล่น ก็เงยหน้าไปมองดูบ้างก็ดี เคยมีหมูป่าในเขตอุทยาน ออกมาขุดคุ้ยหากิน แล้วพลิกก้อนหิน ก้อนดิน กลิ้งหล่นลงมา ถึงก้อนไม่ใหญ่มากแต่หากจังหวะพอดีก็อาจมีอันตรายได้ แต่ที่ตายๆ กัน ไม่เกี่ยวกับหมูป่า ทว่าเป็นความบ้าบิ่นของวัยรุ่น แอบปีนหน้าผาแล้วโดดน้ำลงมา อันนี้อย่าได้ลอง
โดยเฉพาะชั้น 7 เป็นเขตวังน้ำลึก วัดระดับหยั่งสุดได้ถึง 4 เมตร ยิ่งลึกน้ำยิ่งเย็น คนว่ายน้ำเป็น เล่นพอดีพองามก็ไม่เป็นไร เจ้าหน้าที่ก็เฝ้าระวังอยู่ ห่วงชูชีพก็มีให้ น้ำไม่ได้ลึกทั้งสระ แต่ที่พลาดท่ากันส่วนมากเพราะวัยรุ่นห้าว อยากโชว์สาวปีนหน้าผาสูงๆ ขึ้นไปโดดลงมา ป้ายก็มีว่าปรับ 500 บาท แต่คนพลาดมักไม่ทันได้จ่าย ตายกันไปเสียก่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น