ท่องเซินเจิ้นยามราตรี หลบนารีเข้าตลาดโต้รุ่ง (เซินเจิ้น ตอนที่ 7)

(ตอนที่ 4) (ตอนที่ 5) (ตอนที่ 6) (ตอนที่ 8) (ตอนที่ 9) (ตอนที่ 10)
2 เมษายน 2553 เวลา 22.00 น.

มิใช่ร้านสะดวกซื้อเพียงร้านเดียว หลังจากที่เราปฏิเสธที่จะใช้บริการ “วันฟัคเคอร์ โฟว์ฮันเดรด โอเคร๊” แต่เธอก็พยายามเกลี้ยกล่อม ด้วยประโยคเดิม ซึ่งไม่ว่าเราจะพยายามปฏิเสธอย่างไร เธอก็จะแบมือแล้วพูดว่า “มันนี่ โฟว์ฮันเดรด โอเคร๊ๆๆ” และจะเดินตามตื้อไปจนสุดถนน แม้แต่จะบอกว่า “Sorry I’m GAY” เธอก็ยังยืนยันประโยคเดิม

ทีมงานเดินทน เดินต่อไปเรื่อยๆ เครื่องดื่มหมดแล้ว เราตัดสินใจซื้อเครื่องดื่มเพิ่มที่ร้านสะดวกซื้ออีกแห่งหนึ่ง แล้วเราก็พบกับเหตุการณ์เดิมๆ อีกครั้ง คราวนี้มีแจกนามบัตร เบอร์โทรพร้อม แต่ราคาต่างกันไป เหลือเพียง 200 หยวนเท่านั้น ... ประโยคเด็ดวันนี้ “อย่ารีบซื้อของจากร้านแรกที่คิดว่าถูก” ไม่ต่างจาก “อย่าซื้อหุ้นที่คิดว่าราคาถูกแล้ว ... เพราะพรุ่งนี้อาจมีถูกกว่า” ว่าแล้วทีมงานเราก็รีบเดินต่อไป เพราะที่พักยังอยู่ไกล แถมละอองฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง

เรากลับมาถึงบริเวณใกล้ที่พัก อากาศหนาวมาก ต้องกอดอกเดินคุยกันเสียงสั่นๆ อ้าปากคุยก็เริ่มมีไอหมอกพวยพุ่งออกมาจากปาก ทีมงานลงความเห็นกันว่า ควรหาอะไรรองท้องก่อนนอนอีกสักมื้อ จึงพากันเดินเลยจากที่พักไปยังตลาดแห่งหนึ่ง ไม่ไกลมากประมาณ 1 กม. ซึ่งภาพถ่ายจากโรงแรมที่พักในเวลากลางวัน ชี้ให้เห็นว่า น่าจะเป็นเขตที่ชนพื้นถิ่นอาศัยอยู่กันมากกว่าห้างสรรพสินค้า ดังเรื่องเล่าบรรดานักเดินทางทั้งหลายที่ว่า หากเราอยากทราบว่า ผู้คนที่นี่ กินอยู่กันอย่างไร ให้ไปดูที่ตลาดเช้า ตลาดสด หรือตลาดโต้รุ่ง มิใช่ห้างสรรพสินค้า

แล้วเราก็ไม่ผิดหวัง ตลาดแห่งนี้มีอาหารน่ากินมากมาย ไม่ว่าจะเป็นข้าวต้มเครื่อง ที่เดินไปชี้ได้ว่าจะใส่อะไรบ้าง ยกเสริพทีละหม้อ แล้วมีจานแบ่งให้ พวกทอดก็จะมีตือคาโค ขนมหัวผักกาด ฯลฯ แต่ทีมงานเราตัดสินใจหาร้านที่มีที่นั่งว่าง ซึ่งหาค่อนข้างยากเพราะคนเยอะมาก จนมาเจอร้านปิ้งย่างแห่งหนึ่ง เราจึงยึดเป็นที่มั่น หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันเดินหาของกินอร่อยๆ มาทดลองชิมเพื่อความหลากหลาย มื้อนี้กินกันจนอิ่มหมีพีมัน เดินกันไปหาซื้อของอร่อยทั่วตลาด ทั้งอาหารและเครื่องดื่ม หมดไปเพียง 77 หยวนเท่านั้น

หนังท้องตึง หนังตาหย่อน เราเดินกอดอกตัวสั่นกลับที่พัก จบการเดินทางในวันนี้ โดยมีสิ่งหนึ่งที่สังเกตพบคือ อาหารจีนที่ค่อนข้างจะมีไขมันเยอะ ไม่ว่าจะเป็นประเภทปิ้งย่าง หรือแม้แต่ก๋วยเตี๋ยวบะหมี่ที่ขายย่านถนนคนเดินตงเหมิน หลายๆ ร้าน ไม่ว่าข้างทางหรือในห้างใหญ่ หากไม่ใช่กล่องโฟมหรือกล่องกระดาษ มักใช้ถุงพลาสติกคลุมถ้วยจานเอาไว้ หลังจากลูกค้าทานเสร็จก็ถอดถุงพลาสติกออก ทิ้งไปได้เลย เอาถุงใหม่ใส่ รอเสริพให้ลูกค้าคนต่อไป ไม่ต้องเปลืองน้ำ หรือน้ำยาล้างจาน ซึ่งคงไม่ดีต่อสุขภาพ หรือภาวะโลกร้อนสักเท่าไร แต่ทุกอย่างที่นี่ ยังคงดำเนินต่อไป

2 เมษายน 10.00 – 02.00 น. รวม 16 ชั่วโมง ตัดเวลาทานข้าว นั่งรถไฟฟ้า นั่งตลาดโต้รุ่ง 4 ชั่วโมง รวม 12 ชั่วโมง ...
... โปรดติดตามตอนต่อไป ...
(ตอนที่ 4) (ตอนที่ 5) (ตอนที่ 6) (ตอนที่ 8) (ตอนที่ 9) (ตอนที่ 10)