2 เมษายน 2553 เวลา 12.00 น.
กองทัพเดินด้วยท้องฉันใด ทีมนักเดินทนก็เริ่มร้อนรนด้วยหิวข้าวฉันนั้น ยิ่งเดินหาโรงแรมที่พักใหม่ แถมเดินกลับมาโรงแรมเดิม แบกของไปที่พักใหม่ แม้ไม่ไกลมากแต่ก็ได้เหงื่อพอสมควร กระนั้นเอง เราก็ได้ทราบว่า โรงแรมใหม่นั้น เป็นตึก 27 ชั้น ชั้นที่ 15 – 27 เป็นที่พักอาศัย โรงแรมใหม่ของเราอยู่ชั้นที่ 12 – 14 ชั้นที่ 1 – 3 เป็นห้างสรรพสินค้า ชั้น 4 เป็นนวดสปา ชั้น 5 – 11 เป็นโรงแรมอีกโรงแรมหนึ่งท่าทางเก่าแก่ น่าจะเปิดมาก่อนโรงแรมที่เราพัก
สิ่งที่น่าแปลกใจเล็กๆ ก็คือ ทุกโต๊ะ รวมทั้งโต๊ะเรา ไม่มีน้ำเปล่าให้ทาน แต่เราก็สรรหาน้ำเปล่ามาทานได้ไม่ยาก ร้านสะดวกซื้อขายในราคา 2 – 5 หยวน ก็ไม่แพงกว่าบ้านเรา ได้แต่เก็บความแปลกใจไว้ในใจ ว่าทำไม ร้านอาหารในเมืองจีนจึงไม่มีน้ำเปล่าเสริพให้ แต่อีกไม่นานเพื่อนชาวจีนเราก็เฉลยว่า ชาวจีนเชื่อว่ารสชาดอาหาร ความอร่อย และคุณค่าทางอาหารจะเสียไป หากเราทานน้ำตามไปเวลาทานข้าว หากจะซดน้ำให้รื่นคอ แค่เพียงน้ำซุปเล็กน้อย หรือน้ำชาสักนิดหน่อย ก็เพียงพอแล้ว
โดยปกติ ตั้งแต่ตื่นนอน เช้า กลางวัน เย็น ชาวจีนจะดื่มน้ำชาเป็นปกติตลอดทั้งวัน ปัญหาเรื่องร่างกายขาดน้ำคงจะมีน้อย ตลอดจนอาหารส่วนมากในเขตหนาว จะมีไขมันค่อนข้างมาก น้ำดื่มที่ดื่มเป็นประจำนอกจากน้ำชา ก็จะเป็นน้ำร้อน หรือน้ำอุ่น ซึ่งหลังจากนี้ไม่นาน แม้แต่ร้านในห้างหรู เราสั่งน้ำเปล่า ก็พบกับน้ำร้อนมาเสริพให้ ถือเป็นภูมิปัญญาและวัฒนธรรมที่รักษาภาวะสมดุลของร่างกายได้อย่างลึกซึ้งของชาวจีน ที่สืบทอดต่อกันมาหลายชั่วอายุคน
ท้องอิ่ม เรี่ยวแรงมา พร้อมพาตะลุยตงเหมินแล้ว
... โปรดติดตามตอนต่อไป ...
(ตอนที่ 1) (ตอนที่ 2) (ตอนที่ 3) (ตอนที่ 5) (ตอนที่ 6) (ตอนที่ 7)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น