1 เมษายน 2553
5 หนุ่มน้อยนักพเนจร อายุอานามบวกกันอีกสิบกว่าปีจะถึง 2 ศตวรรษ ตัดสินใจลาจากเมืองไทย มุ่งมั่นอย่างเต็มที่ ไปเดินทนเพื่อสุขภาพ ทั้งสุขภาพทางกาย และสุขภาพทางใจ โดยมีเป้าหมายการเดินทางแตกต่างกันไป โดยที่ทั้ง 5 คน มาจากต่างสาขาอาชีพ สามารถใช้ภาษาต่างๆ รวมกันได้ 6 ภาษา แต่ภาษาที่สื่อสารได้เหล่านั้น ไม่มีภาษาจีนเลยแม้แต่น้อย ทุกคนมีเพียงกระดาษหนึ่งใบที่พิมพ์คำต่างๆ ที่ควรจะได้ใช้ในเมืองจีน อาทิ ตัวเลข คำทักทาย คำขอบคุณ ฯลฯ สองหน้ากระดาษ A4 เท่านั้น นั่นคือ Talking Dictionary ที่ช่วยชีวิตเราตลอด 5 วัน
หนีหมอกควันจากเชียงใหม่ 12.25 น. ใช้เวลา 1.10 นาที บินไปสนามบินสุวรรณภูมิ ถึงที่หมายในเวลา 13.35 น. นักเดินทนทุกคนไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไร้ประโยชน์ ต่างซ้อมเดินช็อปปิ้งสำรวจราคาสินค้าใน Duty free สุวรรณภูมิ พอหอมปากหอมคอ ราว 4 ชั่วโมง ตลอดช่วงเวลานั้น เราพยายามติดต่อไปยังประเทศจีน เพื่อจะทราบว่าที่พักที่จองไว้ผ่านทางเว็บไซต์ ยืนยันหรือยัง ทว่า เป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะหาคนจีนที่พูดภาษาอังกฤษได้ ไขข้อข้องใจให้ทราบ
ตราบจนเวลา 18.50 ทีมงานเดินทนก็ได้นั่งพักบนท้องฟ้า 3 ชั่วโมงเต็ม รู้ตัวอีกครั้ง เมื่อปลายเท้าแตะแผ่นดินมังกร นครเซินเจิ้นในเวลา 22.50 กว่าจะรอโหลดกระเป๋าเสร็จก็ปาไปห้าทุ่มกว่า โดดเดี่ยวจากเมืองไทย หาใครพูดภาษาอังกฤษด้วยก็แสนยาก เที่ยวบินนี้เป็นเที่ยวบินสุดท้าย เจ้าหน้าที่ ตม. ที่พูดภาษาอังกฤษได้ก็จรรีหนีหายไปหมด พนักงานประจำสถานีรถบัสที่สนามบินก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ คนไทยที่ไปเที่ยวบินเดียวกัน กำลังจะเข้าไปถาม ก็รีบวิ่งขึ้นรถบัสคันก่อนหน้าไปแล้ว
...ปัญหาคือหากเราโดยสารรถบัส แล้วจะลงตรงไหนดี ...
...เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ ที่พักก็ยังไม่มี ค่ำคืนนี้จะผ่านไปได้อย่างไร ...
... โปรดติดตามตอนต่อไป ...
(ตอนที่ 2) (ตอนที่ 3) (ตอนที่ 4)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น