5 เมษายน 2553 เวลา 01.00 น.
กว่าจะสบายตัวเวลาก็ปาไป 01.00 น. ท้องเริ่มว่าง ทีมงานยาตรากลับไปเดินดูร้านอาหารใกล้ๆ กับที่พัก จนสะดุดตากับร้านหนึ่ง มีเตาปิ้งเตาผัด มีอาหารทะเลหลากหลายพอควร เหมาะแก่การทดลองอาหารแปลกๆ ที่ไม่ค่อยพบพานในบ้านเรา เถ้าแก่เนี้ยพยายามใช้อวัจนภาษา อธิบายวิธีบริโภคที่เหมาะกับวัตถุดิบทั้งหลาย อาทิ กุ้งชนิดหนึ่ง มีก้ามอ้วนใหญ่ประมาณปูได้ สีตัวแดงเข้ม นำมาผัดใส่เครื่องเทศแล้วเผ็ดร้อนได้ใจ แต่หลังจากได้ทดลองแล้วไม่ประทับใจสักเท่าไร คือแม้เราจะไม่เคยบริโภคเนื้อแมลงสาบ แต่คิดว่าเนื้อของกุ้งชนิดนี้ คงมีปริมาณไม่มากกว่าเนื้อแมลงสาบสักเท่าไร
ซื้อความแปลกทดลองกินกันได้หลายรายการ จ่ายไปทั้งหมด 89 หยวน แต่ก็ยังไม่อยู่ท้อง ทีมงานตัดสินใจรำลึกบรรยากาศเมื่อครั้นวันแรกที่มาลิ้มลองอาหารแดนมังกร เดินกลับไปที่ร้านปิ้งย่างร้านเดิม ที่เราอาศัยฝากท้องกันในคืนแรก อิ่มอร่อยแบบสบายๆ ทั้งปิ้ง ย่าง ผัดฯลฯ เดินสั่งกันชนิดที่ไม่เกรงใจแม่ค้า จ่ายไปสบายๆ 45 หยวน ไม่มีใครบ่นว่าไม่อิ่ม
บรรยากาศยามดึกคืนแรกกับคืนสุดท้าย ณ เซินเจิ้น ไม่แตกต่างกันเท่าไร เสียงบีบแตรลั่นถนนเป็นที่เคยชิน ในประเทศไทย ในการข้ามถนนต้องมองทางขวาก่อนเพราะรถชิดซ้าย ที่นี่รถขับชิดขวา ทว่าก็ยังต้องมองทั้งสองทาง เพราะสารถีชาวจีนสามารถมาได้ทุกทาง ถนนหนทางยามดึก ยิ่งรกหูรกตาไปด้วยขยะนานาชนิด แม่ค้าผลไม้ ขายไปปอกเปลือกไป เกลื่อนทางเท้า ลูกค้ารับอ้อยมาเคี้ยว ชานอ้อยก็คายทิ้งกันได้อย่างไม่เคอะเขิน รถส่งอาหารทะเล จอดคัดแยกขนาดกันกลางถนน ตัวไหนไม่ได้ขนาดก็ทิ้งกันไว้ตรงนั้น
น่าแปลกใจที่เมืองใหญ่แห่งนี้ แม้ยามดึกจะมีขยะมากมายเต็มไปหมด นึกจะทิ้งตรงไหนก็ทิ้ง ไม่ต่างกับบ้านเมืองเราเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แต่สิ่งที่แตกต่างคือ พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมา บ้านเมืองสะอาดทันตาเห็น ขยะสักชิ้นบนถนนหรือสะพานลอยก็ไม่พบพาน ชนิดที่เรียกว่าน่าจะล้างถนนกันทุกเช้าเลยทีเดียว และที่น่าสะกิดใจกว่านั้นคือ หนู หรือ สุนัขจรจัด ไม่มีให้เห็นแม้แต่ตัวเดียว ขยะปฏิกูลที่หายไปพอคาดเดาได้ว่าเจ้าหน้าที่ของทางรัฐคงดูแลอย่างดี แต่ หนู หรือสุนัข ไม่มั่นใจว่าใครเป็นผู้ดูแล ฤาจะเป็นธรรมชาติของห่วงโซ่อาหาร
ค่ำคืนสุดท้ายในเซินเจิ้น ผ่านพ้นไป
พรุ่งนี้ทีมงานจะทิ้งทวนเดินทนได้มากน้อยเพียงใด
โปรดติดตามตอนต่อไป
(ตอนที่ 11) (ตอนที่ 12) (ตอนที่ 13) (ตอนที่ 15) (ตอนที่ 16) (ตอนที่ 17)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น