5 เมษายน 2553
10.00 น. – 19.00 น. รวม 9 ชั่วโมง ตัดเวลาทานข้าวและนั่งพัก 2 ชั่วโมง เหลือ 8 ชั่วโมง
ฟ้าสางวันสุดท้ายในเซินเจิ้น ภารกิจแรกคือการจัดเก็บสัมภาระ เพื่อนำไปฝากไว้ที่เคาน์เตอร์โรงแรม ก่อนที่จะลงไปหาอาหารเช้ารับประทาน โดยทีมงานไม่ละความพยายามที่จะลิ้มลองหมูหันร้านเดิม โดยเรายืนยันที่จะซื้อหมูหันทั้งตัว โดยเถ้าแก่เนี้ยทำหน้าแปลกใจเคาะราคาให้ตามป้ายตัวละ 200 หยวน การต่อรองราคาทำส่วนลดให้ได้เพียง 10 หยวน พอดีค่าข้าวเปล่า 5 จาน ประมาณว่าซื้อหมูแถมข้าว แต่รสชาดก็ไม่เป็นที่ผิดหวัง ลืมหมูหันเมืองไทยได้เลย จะแปร่งๆ บ้างก็คือน้ำจิ้มที่ไม่คุ้นปาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่อร่อย เพราะทุกคนรับผิดชอบภารกิจในการรับประทานอาหารมื้อนี้โดยเหลือเพียงเศษกระดูกเท่านั้น
อิ่มท้องสมองเริ่มทำงาน ถนนหวงเป่ยหลิง (Huangbeiling) เมื่อเย็นวาน ยังเดินได้ไม่ทั่ว และหากดูจากแผนที่แล้ว หากเดินตรงลงใต้ อาจถึงทะเลได้ ทีมเดินทนคนคุณภาพ มุ่งหน้าเดินฝ่าตึกสูงร้านรวง ห้างสรรพสินค้าที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน แม้จะไม่สมหวังที่จะไปถึงทะเล ด้วยภูเขาใหญ่ดูด้วยสายตาแล้วน้องๆ ดอยสุเทพขวางกั้นอยู่ ทีมงานก็ได้เดินคดเคี้ยวไปเรื่อยๆ จนไปสุดทางแยกใหญ่ อ่านจากป้ายที่พอจะมีภาษาอังกฤษ ทราบว่าบริเวณแห่งนี้กำลังจัดสร้างสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเซินเจิ้น สาย 5 (Huangbeiling Station Project) ซึ่งโดยรอบบริเวณนั้นมีอาคารที่พักอาศัยขนาดใหญ่สร้างรอรถไฟฟ้าสายใหม่อยู่เนืองแน่นเต็มไปหมด 
ในภาพรวมที่เราทราบกันดีว่าเศรษฐกิจจีนเติบโตได้อย่างรวดเร็ว สวนทางกับอเมริกาและยุโรป แต่ถึงกระนั้นเองประเทศจีนมักถูกมองว่ายัดเงินลงไปพัฒนาสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ค่อนข้างมาก แม้จะเพื่อรองรับการเจริญเติบโตในอนาคต แต่งบประมาณก็ยังค่อนไปยังเมืองศิวิไลซ์ฝั่งตะวันตกหรือทางใต้เป็นจำนวนมหาศาล โครงการก่อสร้างเต็มประเทศทำให้เกิดแรงงานพลัดถิ่น หลั่งไหลเข้าสู่เขตเมืองใหญ่ ส่งผลถึงความแตกต่างระหว่างรายได้เพิ่มมากขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ หากไม่ใช่เถ้าแก่อยู่พักในย่านการค้า หรือมีศักยภาพพอจะเช่าจะซื้อที่พักอาศัยได้ พนักงานลูกจ้างทั้งหลาย น่าจะเลือกพักย่านที่พักเอื้ออาทรย่านนี้ ซึ่งจะต่างจากบ้านเราเพียงรถไฟฟ้ามาหาทีหลังที่อยู่อาศัย
เดินไปคิดไป ทีมนักเดินทนจะพบเห็นอะไรอีก
โปรดติดตามชมตอนต่อไป
(ตอนที่ 12) (ตอนที่ 13) (ตอนที่ 14) (ตอนที่ 16) (ตอนที่ 17) (ตอนที่ 18)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น