แรงงานจีนพลัดถิ่น หลั่งไหลทำมาหากินในเมืองใหญ่ (เซินเจิ้น ตอนที่ 16)

(ตอนที่ 13) (ตอนที่ 14) (ตอนที่ 15) (ตอนที่ 17) (ตอนที่ 18) (ตอนที่ 19)
5 เมษายน 2553 เวลา 13.00 น.

สาธารณูปโภคพื้นฐาน ไม่ว่าจะเป็นการวางผังเมืองที่ยอดเยี่ยม ถนนหนทาง บาทวิถี การขนส่งสาธารณะ ฯลฯ การใช้พื้นที่อย่างคุ้มค่าทั้งตึกระฟ้า พื้นที่บนดิน หรือใต้ดิน การกำหนดเส้นทางการสัญจร อาณาเขตที่พักอาศัย ย่านการค้า สาธารณูปโภคขนาดใหญ่สามารถรองรับความเจริญเติบโตของประเทศขนาดใหญ่ที่มีประชากรปริมาณมหาศาลได้อย่างดี เรียกได้ว่าแม้ไม่มีแรงซื้อจากนักท่องเที่ยวต่างชาติ เพียงแค่ชาวจีนเที่ยวในจีน ก็มากพอแล้ว แต่วิถีชีวิตของชาวจีนในปัจจุบันต้องปรับตัวกับเทคโนโลยีและสภาพชีวิตที่ถูกยัดเยียดให้ได้

ลองคิดเล่นๆ หลังจากหมดโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ทั้งหลาย แรงงานภาคโยธาฯ เหล่านั้นจะหลั่งไหลไปทางใด ภาพที่พบเห็นและที่ได้สัมผัสโดยตรงกับแรงงานภาคบริการทั้งหลาย ซึ่งหลั่งไหลมาจากทั่วสารทิศ ไม่ว่าจะเป็นพนักงานในห้างสรรพสินค้า ร้านค้า โรงนวด ฯลฯ ไม่เว้นแม้แต่วณิพกพเนจร ล้วนอพยพมาหากินในเมืองใหญ่ ที่พอมีงานทำต่อก็เป็นลูกจ้างร้านรวงกันไป พอมีอันจะกินก็สามารถหาที่อยู่ได้ในชั้นสูงๆ ของห้างสรรพสินค้าในเขตเมืองได้ กดรหัสขึ้นลิฟท์กันไป เด็กๆ อยากได้ที่วิ่งเล่นก็ขึ้นไปบนดาดฟ้าน่าจะปลอดภัยกว่าตามถนน

เถ้าแก่แลญาติมิตรบริวาร อาจขับเบนซ์ ออดี้ บีเอ็มฯ ไปเที่ยวบาร์โฮโซได้ แต่ส่วนแรงงานที่มากมายกว่านั้นจะใช้ชีวิตเช่นไรในเมืองใหญ่ ไม่แปลกที่ในห้างใหญ่ ในห้องน้ำ อ่างล้างหน้าก็มีเซ็นเซอร์เปิดปิดระบบแสง เหมือนสุขาในสนามบินสุวรรณภูมิ ตู้ขายสินค้าในห้องน้ำสาธารณะมีจอ LCD โฆษณาวิ่งอยู่ แต่สภาพโดยรวม ไม่ต่างอะไรกับห้องสุขาในโรงเรียนชั้นประถมบ้านเราเมื่อสิบปีก่อน เทคโนโลยีกับวิถีความเป็นอยู่ที่ยังสวนทาง อาจต้องใช้เวลาในการปรับตัวอยู่บ้าง

เรื่องเล่าในเมืองใหญ่ทั่วโลก คงไม่ต่างกันมาก

อยากทราบว่าเราจะพบพานอะไร

โปรดติดตามตอนต่อไป
(ตอนที่ 13) (ตอนที่ 14) (ตอนที่ 15) (ตอนที่ 17) (ตอนที่ 18) (ตอนที่ 19)