อยู่กับป่ากับดอยมาจนชิน ถามชวนพ่อแม่ลุงป้าน้าอา ลูกเล็กเด็กแดง
ว่าจะพาเที่ยวขึ้นเขาดูแมกไม้ใบหญ้า ก็จะเห็นสีหน้าเอือมระอา
ประมาณว่ามันเป็นการท่องเที่ยวที่ซ้ำซากจำเจ นอกจากนักท่องเที่ยวต่างชาติแล้วคนเหนือเค้าไม่เที่ยวกัน
มันน่าเบื่อ มองไปทางไหนก็ป่าก็ดอย แถมรีสอร์ตสวยๆ ทั้งหลายชายป่า
สนนราคาก็แพงลิบลิ่ว เค้าเอาไว้ให้ต่างชาติชิวๆ จะกินจะเที่ยวอะไร
มองไปทางไหนก็เห็นแต่ช่องทางเสียเงิน บางที่บางแห่งเสียค่าเข้าชม
แถมต้องขื่นขมกับราคาอาหารที่พักแบบ AEC ทั้งที่บ้านก็ไม่ไกลจากแถบนี้สักเท่าไร
สุดสัปดาห์วันครอบครัว อยากพาย่าและป้า ภรรยาและลูกน้อย
หาทานข้าวสักมื้อในบรรยากาศดีๆ ที่เด็กๆ วิ่งเล่นได้ไม่เบื่อ ไปสาย บ่ายกลับ
นึกที่ไหนไม่ออก ขับกันไปเรื่อยๆ ออกจากเมืองเชียงใหม่ไปทางอำเภอดอยสะเก็ด
ตามทางหลวงสาย 118 พุ่งตรงไปเชียงราย พอผ่านสามแยกเข้าตัวอำเภอดอยสะเก็ด
หากเลี้ยวขวาเข้าอำเภอก็จะไปทะลุบ่อสร้างสันกำแพง เราไม่เลี้ยวตรงไปเรื่อยๆ
ผ่านทางเข้าเขื่อนแม่กวง เลยไปเจอห้วยฮ่องไคร้ ตรงไปต่อสักหน่อย
ขวามือจะมีป้อมตำรวจใหญ่ ตบไฟเลี้ยวขวาทันที มุ่งตรงไปทางหมายเลข 3005
ซึ่งเคยผ่านมาเมื่อทริปก่อน จำได้ว่าไปทะลุน้ำพุร้อนสันกำแพง
ทริปน้ำพุร้อนสันกำแพงเมื่อไม่นาน ทะลุทางนี้มาจากทางหลวงเส้น 1317
ขับตรงมาเรื่อยมันกลายเป็น 3005 มาเจอป้อมตำรวจเลยเลี้ยวขวาไปเชียงราย สาย 118
จนได้ไปค้างที่แม่จัน แต่วันนี้ขอย้อนเส้นทางเดิมเพราะเวลามีน้อย แค่ไปสาย
บ่ายกลับ เริ่มจากมาทางไปเชียงรายสาย 118 เลี้ยวขวาป้อมตำรวจเข้า 3005
เห็นมีป้ายท่องเที่ยวมากมาย ขอพักกายพักใจสักที่สักทาง คงไม่ลำบากเกินไปที่จะหาที่กินที่เที่ยวชิวๆ
ให้คุณย่าวัย 78 กับหลานๆ 6 – 10 ขวบ และแล้วเราก็พบป้ายบอกทางไป ธารทองลอดจ์
รีสอร์ตแอนด์เรสทัวรองต์ ตรงสามแยกเล็กๆ มีป้ายเลี้ยวซ้ายเข้าแม่กำปอง
เลี้ยวขวาไปสันกำแพง
ส่วนเด็กๆ ไม่ใช่ปัญหา สั่งอาหารเสร็จยังไม่ทันรับทาน
ก็ลงไปวิ่งเล่นกลางธารน้ำตก ดูจากแผนที่น่าจะเป็นน้ำแม่ลาย
ซึ่งช่างสรรค์สร้างให้สวยงามรับกับพื้นที่ เพิ่มดีกรีด้วยสายน้ำเย็นใส
ฝูงปลาแหวกว่ายไปมา โดยไม่คิดสนนราคาค่าเข้าชมและเข้าเล่น ประหนึ่งรู้เล่ห์กลเด็กน้อย
ที่ค่อยๆ เดินจุ่มขาลัดเลาะข้ามไปมาตามโขดหิน
หลังจากนั้นก็แกล้งเซเถลไถลให้เปียกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนได้ลงแช่ทั้งตัวสมใจ
ใครพาเด็กน้อยไป เตรียมเสื้อผ้าไปเปลี่ยนด้วยจะเป็นการดี
เพราะมนต์เสน่ห์แห่งสายน้ำนี้ใสสะอาดเย็นชื่นใจ
ส่วนเรื่องความปลอดภัยก็ไม่ต้องเป็นกังวล
เพราะสถาปนิกออกแบบมาเพื่อให้เด็กน้อยได้เล่นเป็นแอ่งๆ ถ้าไม่นั่งไม่นอน
ก็คงไม่เปียกทั้งตัวแน่นอน
อาหารรสชาติอร่อย มีเมนูหลากหลายชาติพันธุ์ สามารถรองรับเพื่อนนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ
ทั้งยุโรปและเอเชีย หลายเมนูที่เชฟรังสรรค์วัตถุดิบพื้นบ้านให้เข้ากับบรรยากาศในป่าเขาลำเนาไพร
เอาง่ายๆ ไข่เจียวผักแซงดา ผักพื้นบ้านเมืองเหนือ คนเมืองอาจทำทานที่บ้านเองได้ แต่ที่นี่รสชาติและบรรยากาศค่อนข้างลงตัวกับทุกเพศวัยที่สนใจกินคลีนท่ามกลางธรรมชาติป่าเขาลำเนาไพร
มันก็แตกต่างจากไปซื้อผักแซงดากาดก้อม มาเจียวกับไข่ หุงข้าว แล้วยกมานั่งกินหน้าโทรทัศน์ที่บ้าน
มิใช่เฉพาะเมนูพื้นบ้าน ราคาก็พื้นบ้านเช่นกัน กินกัน 6 คนอาหารเครื่องดื่มเต็มโต๊ะชนิดที่เรียกว่าตาโตกว่าท้อง
จนต้องแอบถามพนักงานว่ารับบัตรเครดิตไหม กลัวเงินสดมีไม่พอ
เพราะทั้งเด็กและคนชราสั่งเอาๆ พนักงานเจื้อยแจ้วอู้ตอบมาเป็นคำเมืองฟังแล้วชื่นใจ
ว่ากำลังอยู่ในช่วงติดต่อบริษัทบัตรเครดิต โอกาสหน้ามาคงได้รูดกันบ้าง พอถึงเวลาเช็คบิลก็แปลกใจ
ปกติครอบครัวเรากินร้านอาหารในเมืองประมาณนี้ ไม่น่าต่ำกว่าสองพันบาท
แต่มาร้านนี้คิดค่าเสียหายเพียงพันสองร้อยบาท
จนต้องถามว่าลืมคิดค่ากาแฟสดกับน้ำชาหรือเปล่า น้องคนงามพยักหน้าอู้มาว่ารวมหมดแล้วจ้าวววว
ทานเสร็จเด็กและคนชรา ประคองพากันไปเที่ยวชมสวนต่อ เด็กๆ
กับน้ำแยกกันไม่ออกอยู่แล้ว แถมมีบ้านต้นไม้ในตำนาน ชวนสนุกสนานปีนป่ายขึ้นลง
ส่วนคุณย่าเพลิดเพลินกับปลาในลำธาร วัยรุ่นวัยทำงานก็เซลฟี่กันใหญ่ มีฉากหลังสวยๆ
ให้เลือกเซลฟี่กันหนำใจ แต่งแต้มความแปลกใหม่ในทิวทัศน์ด้วยโมอายแห่งเกาะอีสเตอร์ โขดหิน
ธารน้ำ ถ้ำน้อยๆ ให้เด็กๆ วิ่งเล่นกัน งานนี้ไม่ได้ค่าโฆษณาอีกเช่นเคย แค่ขับเลยมาเที่ยวแล้วประทับใจ
ก็เลยอยากแบ่งปันความสุขให้เพื่อนๆ ที่หลงเข้ามาอ่านบล็อคบ้าง ด้วยความจริงใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น