2567-02-28

กระเป๋าแบนที่หาดอันบาง ทิ้งน้องนางไว้เป็นตัวประกัน (เวียดนาม 18)

(เวียดนาม 15) (เวียดนาม 16) (เวียดนาม 17) (เวียดนาม 19) (เวียดนาม 20)

หากการเดินทาง เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ขอแค่อย่างน้อยให้เรารู้ว่า เรากำลังจะไปไหน ชีวิตก็ไม่มีอะไรน่ากลัว แม้ระหว่างทาง ชีวิตถึงจุดที่ต้องหลงทาง นั่นก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของการเดินทาง มันทำให้เรากลัวไม่ได้ เพราะเราหลงจนชินกับมันแล้ว สิ่งเดียวที่จะกลั่นความกลัวให้ก่อตัวได้ เห็นจะมีเพียงเรื่องเดียว คือเงินไม่พอจ่าย


ค่าเงินเวียดนามไม่แพง หากเทียบกับเงินไทย ขาไปแลกเงินด่องจากร้านแลกเงินไทยได้ แต่ขากลับแลกด่องคืนเป็นเงินบาทได้ยากหรือไม่ได้ราคา ดังนั้นจึงควรแลกแต่พอดี เหมือนฝรั่งมาเที่ยวบ้านเรา เค้าทยอยเอาดอลลาร์ออกมาแลกใช้แต่พอดี เหลือไว้แค่ค่าแท็กซี่ไปสนามบินก็มี แต่ในเวียดนามเงินพี่ไทยยังเนื้อหอม หาแลกเงินด่องได้ไม่ยาก 


การพกเงินไทยติดตัวไว้ เหมือนพกความมั่นใจในการเที่ยวเวียดนาม ยามฉุกเฉินสามารถเปลี่ยนเป็นเงินด่องได้ และหลังจากกินข้าวมันไก่ “Cơm Gà” มาหลายวันเริ่มเบื่อ เย็นนี้จะไปกินกุ้งเผาที่ชายหาดอันบาง นั่งชมวิวทะเลจีนใต้ดูบ้าง เงินที่แลกมาก็เหลือแค่ล้านกว่า หาดอันบางก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวดัง ลองไปหาแลกเงินแถวนั้น เผื่อจะราคาดี


ชายหาดอันบาง อยู่ห่างจากเมืองเก่าฮอยอัน ประมาณ 5 กม. น้องเจ้าของโรงแรมแนะนำให้เช่ามอเตอร์ไซค์ไป คันละแสนด่อง ไป 4 คน ต้องใช้ 2 คัน เลยตัดสินใจนั่ง Grab ไป ค่ารถ 8 หมื่นด่องกว่าๆ นั่งรถผ่านทุ่งนาอึดใจเดียวก็ถึง ชายหาดอันบาง หาดทรายขาวละเอียดทอดยาวลงสู่ทะเลจีนใต้ น้ำใสคลื่นสวยสมคำร่ำลือ 


ฝรั่งนอนอาบแดดบนชายหาดขาวโอโม่ เรือตะกร้าจอดเรียงราย มีเก้าอี้ชายหาด ร่มทางมะพร้าว มีร้านอาหารขายให้นั่งทานบนชายหาดด้วย แต่เป็นเมนูอาหารพื้นถิ่นประมาณเกาเหลา “Cao Lầu” ที่เราเริ่มคุ้นลิ้นจากหลายมื้อในฮอยอัน อยากเปลี่ยนไปทานเหลา แบบว่านั่งเหลากินทะเลชมวิวทะเลจากมุมสูงบ้าง


เดินเที่ยวรับลมชายหาดไปมา มองหาป้าย Exchange ไม่มีเลย แต่ไม่เป็นไร ดูเมนูราคาร้านหัวมุมทางเข้าหาด ก็ราคาทั่วไปร้านอาหาร เงินเหลืออยู่ล้านกว่าๆ น่าจะเอาอยู่ สั่งมาขำๆ กุ้งเผาครึ่งกิโล ผัดกุ้ง หมูย่าง ทานกับข้าวผัดจานใหญ่ อร่อยเลิศกินไปชมวิวไป หลับตามองเห็นเกาะลูซอน ฟิลิปปินส์ อยู่อีกฟากทะเลจีนใต้เลยทีเดียว 


พอเช็คบิลมา 1,120,000 ด่อง เทเงินในกระเป๋ามานับ ดันขาดไปหมื่นด่อง หรือ 15 บาท จะขอเค้าลดก็กะไรอยู่ คิดถึงค่าทิปที่เพิ่งวางมาดป๋า จ่ายให้ Grab ขามา 8 หมื่นกว่า จ่ายไปแสนนึงบอกไม่เอาเงินทอน ตอนนี้จากป๋าจะกลายเป็นเด็กล้างจาน เริ่มถามหาที่ Exchange เด็กเสิร์พชี้บอกทาง ให้ 3 นางนั่งรอเป็นตัวประกัน


เดินย้อนไปตามทางที่เด็กเสิร์พบอก เจอแต่ตู้ ATM ไม่มีป้าย Exchange เดินผ่านไป สองแยกไฟแดง สัญชาตญาณบอกว่าเดินไปคงไม่มีละ เลยลองถามร้านขายน้ำปั่นหัวมุมถนน ลุงเจ้าของร้านบอกแถวนี้ไม่มี ลุงถามย้อนว่ามาแลกเงินอะไร เลยควักแบ็งค์พันบาทโชว์ ลุงบอกรอเดี๋ยว กดมือถือดูแป๊บนึง บอกเอาไหมให้ 6 แสนถ้วน


จากที่แลกสนามบิน พันละ 6.8 แสน ทว่า ณ ชั่วโมงนี้ ไม่มีถูกแพง มีแต่ลูกเมียที่นั่งรอเป็นตัวประกัน มัวต่อราคาอาจต้องไปเป็นต่างด้าว ล้างจานใช้หนี้อยู่หาดอันบาง ว่าแล้วก็รีบแลกเงินด่องจากลุงน้ำปั่นอย่างหน้าชื่นตาบาน เดินกลับไปจ่ายตังค์ร้านอาหาร ล้านกับแสนห้าหมื่น บอกน้องไม่ต้องทอนนะ เป็นการขอโทษที่ให้รอนาน 


ลมทะเลพัดแรง แต่เหงื่อยังซึมเต็มหลัง สาวๆ แซวว่า ยังมีหน้าวางมาดเป็นป๋าอีก ขากลับค่า Grab 7.6 หมื่น แอร์ก็เย็น โชเฟอร์ขับนิ่ม อัธยาศัยดี ไม่บีบแตรบ่อย แต่ป๋าก็จ่ายพอดีเป๊ะๆ 


ไม่มีความคิดเห็น: